เดือนสิงหาคม 2550 เป็นครั้งที่สองของการปฏิบัติธรรม วันแรกที่ออกเดินทางสู่ปราจีนบุรี ใจก็เริ่มคิดว่าจะไหวมั้ยหนอ แต่ครั้งเห็นชาวต่างชาติหลายคน เห็นเด็กวัยเรียนมหาวิทยาลัย วัยเริ่มต้นชีวิตการทำงานมาเข้าอบรมด้วย ก็ทำให้น้อมนำใจให้ระลึกถึงคำตอบของชีวิต การที่เป็นคนมีราก การปฏิบัติภาวนา ย่อมมีคุณแก่ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างไม่ต้องสงสัย
ช่วงแรกของการฝึกอานาปานสติ รู้สึกจิตใจไม่สงบเลย พอวันที่เข้าสู่วิปัสสนาภาวนารู้สึกปั่นป่วนเร่าร้อน เหมือนกำลังอยู่ในสมรภูมินรก เวลาที่นอนคนเดียวก็จะกลัวเพราะเขาให้ถอดพระออก ซึ่งโดยปกติมักมีพระแขวนติดตัวตลอดเวลา กลางคืนก็นอนไม่หลับ ฝันถึงญาติโยมที่เสียไปแล้ว ตื่นดี 4 เพื่อฝึกปฏิบัติท้งวัน แรกๆอยากกลับบ้านมาก ได้แต่โอดครวญ โอ้ชีวิต...ทำไมมันทรมานจัง
เวลาที่ผ่านไป วันที่ 8 วันที่ 9 รู้สึกดีขึ้น กลับกันมาก เห็นความดี ความงามรอบๆตัว ช่วยทำความสะอาดรอบๆบริเวณได้อย่างมีความสุข แจ่มใส สามารถทำเมมตาภาวนา และดื่มด่ำกับร่างกายและจิตใจที่ผ่อนคลายได้ ตอนนี้สิ่งที่รู้สึกเหมือนเกิดใหม่และได้ค้นพบบางอย่างในตัวเองเป็นสิ่งที่ติดตัวเรามาแต่เราไม่เคยนำมันออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์
สิ่งดีๆที่ได้รับจากโกเอ็นก้ายังคงติดตัวมาจนทุกวันนี้ ถ้าวันนั้นไม่ได้เข้าอบรม ก็คงจะพลาดสิ่งสำคัญสิ่งหน่งในชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย
ขอบคุณคุรุทุกท่านและเจ้าหน้าที่ทุกคนที่มารับใช้ธรรมะ ทำให้มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นในบ้านเรา
ข้อมูลเพิ่มเติม: http://www.thai.dhamma.org/
ขออนุโมทนาบุญกับโค้ชอ้อมด้วยครับ
ตอบลบ